Sonnet van Peter Swanborn
Nieuw in Poëzie
- Stadsgedicht: Ruim baan voor de onzichtbaren
- De Poëziepodcast: Ellen Deckwitz
- De Poëziepodcast: Sasja Janssen
- SLAAxdeBuren: gedichten door Ka(a)te Dejonckheere
- Stadsgedicht: Knuffel
- Vertaalslam: ‘Intifada Incantation’
- De Poëziepodcast: Edward van de Vendel
- Stadsgedicht: Werk in uitvoering
- SLAAxPoetryCircle: gedichten door Mees van Rijswijk
- SLAAxWintertuin: gedicht door Moni Zwitserloot
Zelfportret
Het voorhoofd is breed en hoog en
hoekig. Het suggereert intelligentie.
De huid is bleek, dof en na jaren
van peinzen in rimpels geplooid.
Op de neus een zware bril die ogen
moet verbergen. Ze zijn afwezig,
roodomrand en schuw als een dier
dat wegrent bij het eerste contact.
De mond is klein, gesloten, strak.
Soms gaat hij open, onverwacht,
een paar woorden, een poging tot
een gedicht. Op andere momenten
ontbreekt de moed. Zoals nu, bang
voor de spiegel, het oordeel, voor u.
Peter Swanborn, 2011, ongepubliceerd
Nieuw in Poëzie
- Stadsgedicht: Ruim baan voor de onzichtbaren
- De Poëziepodcast: Ellen Deckwitz
- De Poëziepodcast: Sasja Janssen
- SLAAxdeBuren: gedichten door Ka(a)te Dejonckheere
- Stadsgedicht: Knuffel
- Vertaalslam: ‘Intifada Incantation’
- De Poëziepodcast: Edward van de Vendel
- Stadsgedicht: Werk in uitvoering
- SLAAxPoetryCircle: gedichten door Mees van Rijswijk
- SLAAxWintertuin: gedicht door Moni Zwitserloot