Elke vrijdag geeft de SLAA u een geheel subjectieve leestip om het weekend mee door te komen. Deze week poëzie: Wat ik mijzelf graag voorhoud van Lieke Marsman (Uitgeverij Van Oorschot).

Het eerste gedicht dat ik schreef, schreef ik voor mijn oma. Het gedicht begon met een beeldende strofe over de dood van mijn opa maar veranderde halverwege het gedicht langzaamaan in een gedicht over dutjes doen en beschuit met aardbeien eten. Tot op de dag van vandaag heb ik geen idee hoe ik er als 8-jarige op kwam een gedicht te schrijven voor mijn rouwende oma maar de band met poëzie was van jongs af aan al duidelijk.

Op de middelbare school volgden wat mislukte affaires: een verplichte bloemlezing over de gedichten van Alfred Schaffer deed mijn relatie met poëzie geen goed en om eerlijk te zijn verloor ik haar een beetje uit het oog. Ik vond mijn leven niet dramatisch genoeg voor een gedicht, niet rock ’n roll genoeg, ik kon me niet inleven in een tekst over de verankering van het oneindige verlangen en al mijn gedichten leken net fragmenten uit een 14-jarig meisje haar dagboek. Ik begon van poëzie te walgen. En toen was daar Lieke Marsman.

Marsman heeft het talent om één lange brabbel aan tekst in prachtige, zangerige poëzie te veranderen en staccato woorden in een vloeiend ritme. Ze houdt niet vast aan een vaste vorm en laat de inhoud van de tekst de vorm bepalen. Haar beelden zijn venijnig, pijnlijk herkenbaar en met zinnen als //Je ogen zijn zo rood, omdat iemand heeft gezegd dat je ogen zo blauw zijn en dat heeft je geraakt// zet ze zich voor altijd vast op mijn netvlies. Marsman legt uit wat je al weet maar geeft je een nieuwe manier van inzien. Haar beelden zijn vaak kinderlijk makkelijk maar zetten altijd tot denken. Marsman is cliché-omzeilend maar nog belangrijker: Lieke Marsman is altijd eerlijk.

In een tijd waarin de supermarkten tot steeds later openblijven en er geen zondag meer vrij is, is er geen ruimte meer voor elitaire poëzie. We willen snel en we willen het voelen.