Hoe ouder je wordt, hoe minder leuk verjaardagen zijn. Je ligt de nacht ervoor niet meer wakker in je bed, je kijkt niet meer uit naar de grote stukken taart, de cadeaus, het feest. Maar bij Bijlmer Boekt! is het anders, de tiende editie is net zo bijzonder als de eerste keer.

De artiesten zijn gespannen als kleine kinderen die niet kunnen wachten om hun pakje uit te pakken. Kijken verwachtingsvol naar de stoelen die zich zo gaan vullen met meer dan tweehonderd mensen. Christine loopt voorzichtig op en neer tussen de zaal en kleedkamer. Wandelt nog een keer over het podium en twijfelt waar ze de microfoon wil hebben.

Intussen is er een bus vol trouwe bezoekers op weg van de Balie naar het Bijlmer Parktheater. Een meisje maakt een foto van de mensen in de bus, waarop een oude vrouw vraagt of dat nu een selfie is. Paa Kofi draagt alvast twee van zijn gedichten voor, waarin hij gesproken woord afwisselt met zang.

Schrijfster Maartje Wortel opent de avond. Ze kondigt alvast aan dat het stuk ongeveer tien minuten duurt. Dan weten we dat, ze leest nogal traag. ‘Maar van Pablo mocht het nog veel langzamer,’ voegt ze er aan toe. De contrabassist lacht en speelt klanken bij Maartjes woorden. De dode hond van het verhaal wordt begraven en in de vorm van zijn baasje weer tot leven gewekt.

‘Lieverd, toe nou,’ zei ze. ‘Dit is belangrijk voor me. Ga af,’ zei ze nog een keer. Hans ging op een stoel zitten, stak zijn tong uit zijn mond en begon te hijgen.
‘Wat doe je nou?’ vroeg Sanderijn.
‘Gewoon,’ zei Hans. ‘Je wilde toch dat ik de hond nadeed?’
‘Onze hond deed zo niet,’ zei Sanderijn.

Na Maartje is het de beurt aan cabaretier Rayen Panday, die vertelt over bijles, Surinaamse moeders die altijd in caps lock praten en zijn pad. Het enige huisdier dat hij van zijn ouders mocht, omdat het klein genoeg was en waar helaas een boek op viel. ‘Ah mi boy, soms komen er dingen op je pad,’ voorzag Rayens moeder hem van wijs advies.
De zaal vermaakt zich. Het meisje naast me blijft haar tranen wegvegen, omdat ze niet kan stoppen met lachen.

Het jonge talent van de avond is Paa Kofi, die precies op zijn negende verjaardag aankwam in Amsterdam vanuit Ghana. Hij vierde deze dag altijd in zijn korte broek, maar oktober in Nederland betekent herfst. Hij spreekt en zingt en dicht. Vertelt zijn verhaal in het Bijlmer Parktheater aan iedereen die zich in de oranje stoeltjes heeft genesteld.
Ook werd er speciaal voor deze editie weer een verhaal geschreven over de Bijlmer. Dit keer was het de beurt aan Lieve Joris. ‘Mijn verhaal gaat niet echt over de Bijlmer,’ zegt ze. ‘Ik heb de opdracht wat breder getrokken, maar het gaat wel over een cultureel diverse samenleving.’ Ze vertelt over Dubai, over een meisje van 50, een oude man en de enige plek in Dubai waar alcohol wordt geschonken.

Als afsluiter van het feestje speelt Lucretia van der Vloot met haar pianist nog enkele nummers. Op haar roze flip-flops zingt ze een cover van Nina Simone. De decoratieve dunne witte sprieten op het podium en het donkere mannetje dat “I feel good” schreeuwt wanneer je op een knopje drukt, trekken mijn aandacht. Het decor is nog altijd hetzelfde gebleven.

Hoewel ik niet zo van verjaardagen houd, was de tiende verjaardag van Bijlmer Boekt! een feestje. Ik heb me zelfs verheugd op het stukje taart na afloop in de vorm van een macaron, trakteerde mezelf op een boek van Maartje Wortel als cadeau en zag de winnaars van het verrassingspakket enthousiast met hun boeken door de lucht zwaaien.