Pulitzer Prize-winnaar Junot Díaz komt met een korte verhalenbundel over hoe je haar kwijt raakt.

Díaz’ vader vertrekt in de jaren zeventig vanuit de Dominicaanse Republiek naar de Verenigde Staten omdat de lonen er hoger en de verwachtingen groter zijn. Na een paar jaar vliegen zijn vrouw en zijn kinderen over, onder hen de jonge Yunior die in 1974 in een achterstandswijk van New Jersey terechtkomt en zijn verhalen begint te vertellen.

En die verhalen zijn rauw.

Yunior houdt van vrouwen en van vreemdgaan. Dat lijkt misschien de basis voor een simpel plot, maar Díaz’ verhalen zijn alles behalve dat. Als Yunior vertelt over zijn jeugdliefde Nilda, omschrijft hij vooral hoe zijn thuissituatie is veranderd sinds de leukemiediagnose bij zijn broer. Díaz laat alter ego Yunior vreemdgaan, liefhebben, afstoten, verlaten en lijden. Toch kun je niet anders dan mededogen voelen voor de woedende Yunior. Hij is, ondanks het vreemdgaan en pijn doen, zo vreselijk sympathiek en op zijn eigen manier liefdevol. Als hij over liefje Magda spreekt:

‘Magda gets to her feet and walks stiff-legged toward the water.  She’s got a half moon of sand stuck to her butt. A total fucking heartbreak.’

De stijl in This is how you lose her is onverbiddelijk. Diaz’ interpunctie is te verwaarlozen, hij gebruikt geen aanhalingstekens voor zijn dialogen en mengt Engels en Spaans door elkaar (een manier van taal inzetten waar het wondere woord Spanglish voor wordt gebruikt). O, ja: lezers die geen Spaans lezen, hebben soms gewoon pech. Het imperfecte taalgebruik past perfect bij de imperfecte Yunior. De lezer kan het niet helpen Yunior en Junot als één te zien, als één te horen, als één te lezen. Een boek van de straat over ontzettend veel liefde.

Door: Sanne Pieters

Junot Díaz
This is how you lose her
Riverhead Hardcover
€19,95
192 pagina’s