André Gide (1869-1951) was een van de belangrijkste Europese schrijvers van zijn tijd, maar ook een vat vol tegenstrijdigheden. Schrijver van de eerste moderne roman van de vorige eeuw (Les Faux-Monnayeurs), homoseksueel die zich het hoofd brak over geloofskwesties, moralist en reiziger.
Gide is ook de chroniqueur van een dagboek dat hij van 1887 tot zijn dood bijhield. Mirjam de Veth maakte een selectie uit de dagboeken, die in haar vertaling verschijnt onder de titel Het innerlijk blauw. Een keuze uit het dagboek 1918-1938 (juni 2006, De Arbeiderspers). Uit het speciaal aan Gide gewijde nummer van De Parelduiker (2005, 4/5) blijkt hoe leesbaar en relevant Gide nog is: het kenmerk van de klassieke auteur.
Rudi Wester opent de avond met een exposé over Gides werk en de vriendschap tussen Gide en de Nederlandse schrijver Jef Last (1898-1972). Pieter Jan Smit leest een voor Gide karakteristiek fragment uit Het innerlijk blauw. Wester voert vervolgens een gesprek met Max Nord, Kees Snoek en Mirjam de Veth over de betekenis van Gides werk, zijn contacten met schrijvers en zijn ‘bekering’ tot het communisme. Kees Snoek, de biograaf van E.du Perron, vertelt hoe Du Perron in het Interbellum een pleitbezorger van Gide was, een rol die Max Nord in de jaren veertig en vijftig van hem overnam. Mirjam de Veth, vertaalster van Gides dagboeken en van Si Le Grain ne Meurt (vert. Niet als de anderen. Herinneringen, juni 2006), kan bij uitstek de hoedster van Gides erfgoed in de 21e eeuw genoemd worden. Na het rondetafelgesprek komen Gide en Last zelf in beeld in L’ami Hollandais, Jef Last & André Gide, een documentaire van Pieter Jan Smit. De film wordt door Pieter Jan Smit ingeleid.