Reeds in zijn debuut, de dichtbundel Poolsneeuw (1964), toonde Johannes (Hans) Cornelis ten Berge zich een dichter, die het zijn lezers niet gemakkelijk maakt: in een montagestijl, verwant aan die van de Amerikaanse dichter Ezra Pound, koppelde hij gegevens uit diverse culturen en tijden aan elkaar. In zijn volgende bundels is de hardheid, de ogenschijnlijke koude van taal – een van de wapens tegen bederf – verder ontwikkeld. Vooral in zijn bundels De witte sjamaan (1973) en Va banque (1979) is er een lyrischer, openlijker toon waar te nemen, terwijl de politiek-satirische accenten steeds directer worden beleden. In 1969 debuteerde Ten Berge als prozaschrijver met de verhalenbundel Canaletto en ook hier toont hij zich een experimenterende en monterende schrijver. Bijzonder belangrijk werk verrichtte Ten Berge als vertaler, niet alleen van moeilijk toegankelijke literatuur zoals Japanse noh-spelen en de Cantos van Pound, maar ook van volkse verhalen uit de Inuïtcultuur. Ook in dit werk staat hij op de bres voor zuiverheid en verbeeldingskracht. Als redacteur van het tijdschrift Raster (eerst door hem alleen geleid, later in samenwerking met anderen) laat Ten Berge zich kennen als een zeer strijdbaar, consciëntieus en veeleisend schrijver, die opkomt voor bedreigde culturen, waar ook ter wereld. In Materia prima bracht Ten Berge gedichten bijeen uit de jaren 1963-1993. In 1996 kreeg hij de Constantijn Huygensprijs voor zijn gehele oeuvre en onlangs werd hem de P.C. Hooftprijs toegekend.
Op deze avond luisteren we naar H.C. ten Berge zelf wanneer hij gedichten voordraagt en wordt geïnterviewd door Ad Zuiderent. Cyrille Offermans laat zien hoe Ten Berge zich door de jaren heen heeft ontwikkeld. Huub Beurskens vertelt over de invloed van Ten Berge op zijn eigen werk. Er wordt een fragment vertoond uit de documentaire Een dichter in Texas (1982), waarna Jan Baeke, Albertina Soepboer en Jan Kuijper een gedicht van Ten Berge voorlezen en hun keuze toelichten.