In bijna elke familie komt een geheim voor, een taboe, waar nooit over gesproken wordt. Wat doe je met zo’n geheim als je schrijver bent?
In Het vergeten gezicht (april 2009) vertelt Solange Leibovici over een groot familiegeheim: het NSB-lidmaatschap van haar moeder. Leibovici heeft voor dit boek een speciale vorm gekozen: een mengeling van fictionele autobiografie en essayistiek, oftewel ‘autofictie’. Rob van Essen koos in Het jaar waarin mijn vader stierf (2006) voor dagboekachtige notities. Het sterfjaar van zijn vader gebruikt Van Essen in zijn boek om te onderzoeken wat er zich in zijn familie heeft afgespeeld.
Joosje Lakmaker kiest in Voorbij de Blauwbrug. Het verhaal van mijn joodse grootvader (2008) specifiek voor de non-fictie. Zij beschrijft in haar boek de geschiedenis van haar overgrootouders in de Amsterdamse Jodenbuurt.

Voorbij de Blauwbrug gaat over mijn grootvader, Leman Lakmaker, over wie mijn vader nooit sprak. Het enige wat ik van hem wist, was dat hij in 1942 in Auschwitz is omgekomen.

De schrijvers leggen uit welke geheimen zij in hun boeken ontraadselden en voor welke dilemma’s zij kwamen te staan. Koen Hilberdink gaat met de schrijvers in gesprek, waarbij vragen uit het publiek welkom zijn.