In 2008 verscheen in Duitsland onder de titel Herzzeit de briefwisseling tussen de Roemeens-joodse Paul Celan (1920-1970), wiens vader en moeder in een kamp omkwamen, en de Oostenrijkse Ingeborg Bachmann (1926-1973). Beiden worden tot de belangrijkste dichters van de tweede helft van de vorige eeuw gerekend. Dat zij elkaar kenden en regelmatig ontmoet hebben, was bekend; niet dat zij in het verborgene een uiterst pijnlijke liefdesverhouding hadden.

Bachmann en Celan hebben elkaar leren kennen in mei/juni in Wenen, waar hij in haar woorden ‘stapelverliefd’ op haar werd, en zij niet minder op hem. Zij was toen net volwassen, hij ruim vijf jaar ouder. Zijn plan om in Parijs te gaan wonen stond toen al vast. Al gauw verliep de relatie-op-afstand uitermate stroef, van haar kant veel niet verstuurde brieven, van zijn kant geen of summiere antwoorden. Met flinke pauzes en zelfs een onderbreking van vier jaar zal het, vooral schriftelijke, contact zich tot eind 1961 voortslepen. De correspondentie over hun moeizame verhouding  verscheen onlangs in de vertaling van Paul Beers. Met de brieven als uitgangspunt praten Ingeborg Dusar en Paul Sars over het werk van Bachmann en Celan, lezen Martin Reints en Maria van Daalen hun lievelingsgedichten van Bachmann en Celan voor. Medi Broekman en Guy Clemens kruipen in de huid van de dichters door het voordragen van enkele cruciale brieven. Joke Hermsen vertelt over haar jarenlange liefde voor Bachmann en Celan. Paul Beers leidt de avond in, hij is tevens de presentator.