Haar vader, Thomas Blackburn, was dichter en verslaafd aan alcohol en medicijnen, haar moeder, Rosalie, een manzieke kunstenares. In het autobiografische Wij drieën zet de Engelse schrijfster Julia Blackburn aan de hand van haar dagboeken, foto’s en andere documenten haar jeugd met haar ouders neer. Nergens vindt ze veiligheid en onvoorwaardelijke ouderliefde: wanneer haar ouders scheiden is ze elke vaste grond onder haar voeten kwijt. Haar vader is een onberekenbare alcoholist die niet voor zijn dochter kan zorgen, haar moeder ontpopt zich na de scheiding als een flirtzieke vrouw die de ene na de andere mannelijke huurder in huis neemt, en haar dochter alleen nog maar als seksuele rivale kan zien. Wanneer een van de huurders daadwerkelijk een affaire met Julia krijgt is hun relatie volkomen ontwricht. Tot het voorjaar van 1999. Julia krijgt te horen dat haar moeder op sterven ligt en besluit haar laatste jaar met haar door te brengen. Vlak voor haar dood vraagt Rosalie aan haar dochter: ‘Kun je nu eindelijk over me schrijven?’

Een zwaar verhaal, dat wonderbaarlijk licht verteld wordt: Julia Blackburn onthoudt zich van melodrama en zelfmedelijden. Haar grote schrijverschap heeft ze eerder al betoond met de romans Het boek van kleur, De melaatse en zijn metgezellen en biografieën over grootheden als Goya en Napoleon. Wij drieën werd dit jaar bekroond met de PEN/Ackerley Prize. Hans Bouman gaat met haar in gesprek over haar leven en werk.