​In het verhaal Mortals van Tobias Wolff wordt een schrijver van In Memoriams op straat gezet omdat hij een stukje schreef naar aanleiding van de dood van iemand die niet dood bleek te zijn. De journalist die zijn dagen vulde met obituaries had verzuimd het bericht van overlijden na te trekken.

Met zijn doos met spullen uit zijn kantoor op straat, komt hij de man die hij eerder dood had verklaard tegen, ze raken aan de praat en gaan wat drinken.

‘Just out of curiosity,’ he said, ‘what did you think of it?’

‘Think of what?’

‘My obituary.’ He leaned forward and started fooling with the salt and pepper shakers, tapping them together and sliding them around like partners in a square dance. ‘I mean, did you get any feeling for who I was. The kind of person I am?’

I shook my head.

‘Nothing stood out?’

I said no.

De clou van het verhaal is dat de man zelf zijn doodsbericht aan de krant gestuurd blijkt te hebben uit nieuwsgierigheid naar zijn In Memoriam.

Een groot aantal schrijvers werd gevraagd hun eigen In Memoriam te schrijven. Een In Memoriam waarin de naam van hun geboorteplaats niet verkeerd gespeld wordt. Waarin geen nadruk gelegd wordt op het boek waar ze zelf het minst over te spreken zijn. Waarin niet net de verkeerde gebeld is om een reactie te geven. Waarin geen twee titels worden genoemd die niet van hen zijn.

Arjan Peters werd ook gevraagd, maar hij weigerde op principiële gronden. Die gronden komt hij deze avond toelichten in een verhaal over het wezen van het schrijvers In memoriam en waar zoiets aan moet voldoen.

Natuurlijk hoort bij zo’n onderneming als het herdenken van jezelf contemplatieve orgelmuziek. Omdat we natuurlijk niet willen dat er zomaar een moppie muziek klinkt is het Orgelpark erbij gevraagd, die twee toporganisten gestrikt heeft de verder zeker niet treurige avond van stemmige muziek te voorzien.

Voorts zal er koffie en cake geserveerd worden.

Liever geen bloemen.