Heeft de uitroep ‘Maar er zijn grenzen!’ nog iets te betekenen in een tijd waarin de wereld via internet bereikbaar is? Natuurlijk wordt een samenleving niet louter bepaald door steeds verder voortschrijdende technologie. Grenzen blijken overal aanwezig: in de vorm van (ongeschreven) codes, wetten en regels, normen en waarden. Blijkbaar zijn er grenzen nodig om als samenleving te kunnen functioneren. Is het voor kunstenaars, wetenschappers en schrijvers noodzakelijk om grenzen te overschrijden, of is dat inmiddels een achterhaald fenomeen? Hella de Jonge maakt in haar boek Los van de wereld (2006) duidelijk welke grenzen haar werden opgelegd in haar jeugd en hoe zij zich ‘los van de wereld’ zong. Als kunstenares is zij van vele markten thuis: edelsmid, danseres, beeldend kunstenaar, violiste, decor- en kostuumontwerpster, en sinds kort ook schrijfster. Een talent dat zij van haar vader Eli Asser heeft geërfd. In haar boek blikt Hella de Jonge terug op haar ouderlijk huis:
‘Wij hadden geen familie, dat werd ons dagelijks voorgehouden. Wij waren zielige kinderen, want wij hadden geen opa, geen oma. Wij hadden geen tantes en ooms. Allemaal vermoord in de oorlog.
Maar ik voelde me niet zielig, want ik kende die familie niet. En wat je niet kent mis je niet. Toen ik begon mijn eten te weigeren, werd ik wel zielig. Ik deed het niet bewust, het ging vanzelf. Eerst voelde ik me er goed bij. Tot het moment dat ik met mijn hoofd boven een bakje yoghurt zat en mijn vader mij ruw de keuken in sleurde omdat ik het niet op wilde eten. Ik had geen trek meer, nooit meer. Ik wilde alleen nog voor anderen zorgen. Ze te eten geven, aan hen laten zien dat ik lief was. Dat ik van ze hield. Ik had totaal geen besef welke schade ik aan mijn lichaam aanrichtte. Wat het voor de rest van mijn leven zou gaan betekenen.’ (p.22/23)
In haar lezing ‘Je kunt meer dan je denkt’ vertelt Hella de Jonge wat het belang is van grenzen overschrijden, los van de wereld komen, maar ook van grenzen stellen. Margot Dijkgraaf gaat vervolgens met Hella de Jonge in gesprek over haar werk, waarvan gedurende het programma beeldmateriaal te zien is. Als klap op de vuurpijl zingt Freek de Jonge een aantal liedjes achter de piano, begeleid op gitaar door Cok van Vuuren. Zie voor meer informatie www.helladejonge.nl