Hoe sterk ons leven ook op de kloktijd gericht is, toch overkomt ons af en toe een ervaring van tijd die met deze wetmatigheid weinig van doen heeft. Volgens de Franse filosoof Henri Bergson (1859-1941) ervaren we naast de steeds zeldzamer wordende uren in de moderne samenleving een tijd die hij de ‘werkelijke’ of de ‘reële tijd’ noemde. Deze tijd is meer in harmonie met onszelf en met de fysieke wereld om ons heen en wordt door Bergson gekarakteriseerd als duur, de tijd als duur. Werd er in de jaren na de Tweede Wereldoorlog weinig meer van Bergsons gedachtegoed vernomen, de afgelopen decennia is de belangstelling voor zijn werk zowel vanuit de filosofie als vanuit  de natuurwetenschappen weer toegenomen. Hoog tijd voor Bergson dus.
Jan Bor geeft een inleiding op het denken van Bergson. Arnold Heumakers gaat in op de betekenis van L’évolution créatrice (1907), Bergsons eigenzinnige interpretatie van de evolutieleer. Joke Hermsen laat zien welke invloed Bergson heeft gehad op het werk van Marcel Proust en Virginia Woolf. Hein van Dongen slaat via Bergson een brug van de westerse naar de oosterse filosofie. Peter de Wit gaat in op Bergons tijdsbegrip in relatie tot muziek. Jan Bor introduceert de sprekers en zal na elke lezing vragen stellen, waarbij het aanwezige publiek ook het woord krijgt.