Met: Rosi Braidotti, Joke. J. Hermsen, Marli Huijer, Ann Meskens en Karen Vintges.

Tussen Belle van Zuylens laatste publicatie Drie vrouwen (1796) en Simone de Beauvoirs debuut Uitgenodigd (1943) ligt bijna 150 jaar. Toch hebben deze twee vrouwelijke denkers dezelfde filosofische begrippen – vrijheid en gelijkheid – centraal gesteld in hun werk. Bovendien gebruikten ze beiden meerdere genres en stijlen – essays, toneelstukken, politieke pamfletten en romans – om hun gedachtegoed naar voren te brengen. Lang voor Simone de Beauvoirs pleidooi De tweede sekse (1949) schreef Belle van Zuylen al dat de verschillen tussen mannen en vrouwen in hoge mate bepaald worden door een seksespecifieke opvoeding en scholing.
De schrijfster en filosofe Joke J. Hermsen publiceerde onlangs De liefde dus (2008), een roman over Belle van Zuylen en redigeerde de essaybundel Alles welbeschouwd (2008) over Simone de Beauvoir, naar aanleiding van haar honderdste geboortejaar.
Wat verbindt deze twee vrouwelijke denkers? Heeft hun destijds baanbrekende werk geleid tot een verbetering van de positie van vrouwelijke filosofen? En, als dat niet het geval is, welke mechanismen liggen daar aan ten grondslag? Gaat het in dat geval om een filosofische ‘vrouwenkwestie’?
Joke J. Hermsen opent de avond en geeft vervolgens het woord aan Rosi Braidotti, die in haar lezing Belle van Zuylen en Simone de Beauvoir als onafhankelijke denkers naast elkaar zet. Ann Meskens gaat in op de veelzijdigheid van beider oeuvre. Karen Vintges vertelt in haar lezing ‘Het is tijd dat we het weer over de liefde gaan hebben’ waarom de De Beauvoir in haar artikelen na de jaren vijftig de liefde centraal stelt. Marli Huijer betoogt in haar lezing ’De onvrijheid van gelijkheid’ dat het leven complexer wordt naarmate mannen en vrouwen meer gelijk zijn. Kunnen we die vrijheid aan, of is het makkelijker – en dus vrijer?- om op traditionele rolpatronen terug te vallen?
De thema’s worden uitgediept in het debat dat Joke. J. Hermsen met de deelnemers voert.